Marokko reisverhaal deel 2
Van 23 april tot 7 mei ging VeBeS met 22 vakantiegangers op reis naar Marokko. Eén van de deelnemers, Hilda, schreef een mooi reisverhaal. We publiceren dit verhaal in 3 delen op onze website. Veel leesplezier en droom lekker weg.
Op dag zeven wacht ons een lange busrit over de bergpas naar Ait Ben Haddou. Het groene landschap wordt droger en schraler naarmate we hoger klimmen. Op sommige bergtoppen ligt nog sneeuw. Maar blijkbaar voelt men ook hier reeds de gevolgen van de opwarming en is er minder sneeuw, dus minder water. Stephane beschrijft wat er zoal te zien is onderweg: families met hun tenten en dromedarissen langs de kant, een man in amazonezit op een ezeltje, vrouwen diep voorovergebogen met een houtstapel op hun rug, het landschap, de dorpjes, een eenzame boerderij gebouwd uit het beschikbare materiaal zodat ze helemaal opgaat in de omgeving. Ann heeft ons stukjes van de Marokkaanse geschiedenis mee. We houden even halt voor een koffie of thee en kunnen vanop het bovenste terras van het wijds berglandschap en de frisse berglucht genieten. Terwijl we steeds hoger klimmen onderhoudt Stephane ons over het sociale systeem in Marokko dat eigenlijk totaal onbestaand is. Een korte stop op het hoogste punt, 2206 meter, voor een fotosessie en dan verder naar onze lunch onderweg. Tijdens het nog resterende anderhalf uurtje bus genieten we van ons dagelijks verhaal en een korte siësta. We passeren een ziekenhuis of ziekenpost waar een groep mensen gehurkt in de zon, geduldig wachten op hun beurt voor medische hulp. Omstreeks 17 uur komen we aan in Aït Ben Haddou, een bergdorpje met traditionele adobe huisjes dat Unesco Werelderfgoed is. In hotel Riad Maktoeb worden we traditiegetrouw ontvangen met een glaasje muntthee. Ondertussen hebben we geleerd niet te blazen maar rustig te wachten tot de thee voldoende afgekoeld is, GEDULD! Nadat we onze kamers toegewezen kregen kunnen we nog eventjes de benen strekken naar de rivier en genieten van de zonsondergang.
De volgende morgen trekken we naar het oude stadje met zijn kleine, smalle straatjes die tegen de berg opklimmen, dus af en toe wel een paar trapjes. Sommige huisjes zijn nog bewoond en voor een muntstuk mag je naar binnen en de woning bekijken. We beklimmen een lange trap en de huisjes worden bijna nog kleiner. Soms verblijven ook de dieren zoals ezels of geiten in de woning. Tussen de eentonige adobemuren ontdekken we een prachtige deur, een pareltje vol kleur en houtsnijwerk. In één van de souvenirwinkeltjes kopen we sjaals, zoals die welke de blauwe Bedoeïnen dragen, Met hulp van Yasine leren we de tulband maken en allen samen op de foto. We mogen ook een blik werpen (maar geen foto’s nemen) op het decor voor de nieuwe Gladiatorfilm. Niet enkel hier worden films opgenomen ook in de Kashba die we later zullen bezoeken worden films zoals Cleopatra, Spartacus enz.… gedraaid.
We lunchen in restaurant “La Kasbah” op het terras met uitbundige plaatselijke muziek en zang. Na een korte busrit komen we aan in Ouarzazate waar een gids ons ontvangt en vol trots rondleidt in de prachtig gerestaureerde Kasbah Taourirt, waar men van plan is om er een gastronomisch restaurant te openen. Hierna kunnen we genieten van ofwel een koel drankje op een terrasje of een bezoek aan een kruidenwinkel om ras el hanout te kopen of om eventjes binnen te wippen in een keramiek- of tapijtshop. Tijdens de terugrit luisteren we geboeid naar een verhaal uit “de roeiers van Port Dauphin” van Cees Nooteboom dat alweer voortreffelijk wordt voorgelezen door Ann. Tijdens het diner in ons hotel krijgt Stephane Westvlaamse les teneinde de Babelse spraakverwarring wat te verlichten en leert hij ons op zijn beurt om dierengeluiden na te bootsen. Vooral de mug en de kip in een Porsche zijn schitterend!
Op dag 9 is in de voormiddag wat vrije tijd om eventjes een duik in het zwembad te nemen of de mogelijkheid tot een muilezelrit. Onder escorte van Yasine, Stephane, Ann en de ezelbegeleider dalen we af in de droge rivierbedding waarin nog een heel klein beetje water stroomt. Zachtjes wiegend op mijn ezeltje Met mijn blauwe tulband, die heel licht is om te dragen en de nek goed beschermd, voel ik mij al helemaal een bedoeïen. Vanaf nu blijft mijn klakske in de valies en draag ik nog enkel de tulband! Osman, de ezel, stapt rustig tussen de keien zijn weg zoekend verder doorheen de bedding waar het heel prachtig is. We klimmen terug naar boven en stappen langs de kruinen van de palmbomen (echte deze keer) en we plukken een blad om aan iedereen te laten zien. Doorheen het oude stadje dalen we tussen de toeristen terug af naar de rivier. Het lijkt wel de blijde intrede met palmtak en al! Enkel et Hosannah ontbreekt! Ik kan met zekerheid bevestigen dat mijn ezeltje, Osman, zich zeer dienstbaar heeft opgesteld en mij veilig terug bij het hotel heeft afgeleverd. Hij verdient inderdaad zijn mooi pak!
Hierna vertrekken we naar de ruïnes van de kasbah Tamdaght. Een niet-toeristische plek, geliefd als filmdecor en zeer interessant. We mogen de oude moskee bezoeken en ook de wasruimtes voor de rituele reiniging, een zeer leerrijk bezoek.
Vandaag lunchen we bij een plaatselijke familie in de oude stad. In hun woonvertrek zitten we aan ronde tafels op poefjes en kussens. De heer des huizes schenkt de verwelkomende muntthee in. Hij doet dit op de traditionele manier met de theekan hoog in de lucht en er wordt geen druppeltje gemorst. Dit wordt gevolgd door een groenten tajine en vervolgens de kip met rijst. Het dessert mag natuurlijk niet ontbreken. Helemaal voldaan kuieren we rustig door de gezellige straatjes en kopen enkele souvenirtjes. Er is eveneens gelegenheid tot een bezoek aan de hammam om eens heerlijk te ontspannen. Vanavond dineren wij terug in ons hotel maar dit keer op het dakterras van waaruit we mooi zicht hebben op de minaret. Het ooievaarspaar dat zich bovenop de toren geïnstalleerd heeft laat zich weinig gelegen liggen aan de luide oproepen van de Muezzin.
De volgende morgen rijden we terug richting Marrakesh. Ook nu krijgen we wat geschiedenis mee en worden we op de hoogte gehouden van alles wat er te zien valt. Een groep kinderen die op weg zijn naar school, een hele kudde geiten en schapen die plots als uit het niets opdoemt. Na on ze lunch in Marrakesh worden we eventjes buiten de stad opgepikt door zes jeeps. Eventjes puzzelen om alle bagage ingeladen te krijgen om dan de steenwoestijn van Agafay in te trekken naar het tentenkamp waar we de nacht zullen doorbrengen. Bij aankomst kan muziek en muntthee natuurlijk niet ontbreken.
Nadat we ons de indeling van de comfortabele tenten met toilet, douche, bedden, tapijten en zelfs een nachtlampje eigen gemaakt hebben is er nog tijd voor een fris aperitiefje aan de bar of een zwemmeke… Jaja, midden in de woestijn lag daar een heerlijk koel zwembad, wat een contrast! Het glinsterende water midden in dit grijze, dorre landschap en ik dacht dat we het raarste nu toch al gehad hadden, maar hier troffen we dus, echt waar, in de Steenwoestijn van Agafay, een heuse nepcactus aan!
Dan is het tijd voor ons tochtje met het schip van de woestijn. In karavaan rijden we door de woestijn de zonsondergang tegemoet, kan het nog romantischer? Dan geniet we in een grote tent van ons lekkere avondmaal met buiten een groot kampvuur en natuurlijk muziek. Zeer sfeervol. Als de Franse groep teambuilders rustig wordt, is het zo stil, hier hoor je niets. Fantastisch! Ik denk dat iedereen zalig geslapen heeft in een heel comfortabel bed.
Hilda